ਸੁਨੰਦਾ ਸ਼ਰਮਾ ਨੇ ਅੱਗੇ ਲਿਖਿਆ – ਮੈਂ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਇਕੱਲੀ ਰੋਈ। ਕਈ ਵਾਰ ਮੈਂ ਖੁਦਕੁਸ਼ੀ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਪਰ ਮੈਂ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੱਸਦੀ ਹੋਈ ਆਉਂਦੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਇੰਨੀ ਸਿਆਣਾ ਸੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਪਣੇ ਦੁੱਖ ਬਾਰੇ ਨਹੀਂ ਰੋਈ।
ਜੇ ਮੈਂ ਰੋਈ ਹੁੰਦੀ, ਤਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਮਗਰਮੱਛ ਮੇਰੇ ਪਿੱਛੇ ਆ ਜਾਂਦਾ। ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਵਰਗੇ ਹੋਰ ਕਿੰਨੇ ਲੋਕ ਅਜਿਹੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋਏ ਹੋਣਗੇ। ਆਓ ਸਾਰੇ ਇਕੱਠੇ ਹੋਈਏ, ਇਹ ਸਾਡਾ ਸਮਾਂ ਹੈ, ਇਹ ਸਾਡੀ ਮਿਹਨਤ ਹੈ ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਇਸਦਾ ਫਲ ਮਿਲਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਸਮਾਂ ਇਕਜੁੱਟ ਹੋਣ ਦਾ ਹੈ।
ਸੁਨੰਦਾ ਸ਼ਰਮਾ ਨੇ ਅੱਗੇ ਕਿਹਾ, “ਦੋ ਸਾਲਾਂ ਤੱਕ ਇਹੀ ਗੱਲ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ ‘ਤੇ ਰਹੀ।” ਮੈਂ ਰੱਬ ਅੱਗੇ ਅਰਦਾਸ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਅਜਿਹਾ ਨਾ ਕਰੋ। ਮੈਂ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਅਪੀਲ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਹੱਕ ਦਿੱਤੇ ਜਾਣ। ਮੈਂ ਮੁੱਖ ਮੰਤਰੀ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਧੰਨਵਾਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਸੁਣੀ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦਿੱਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੀਡੀਆ ਦਾ ਵੀ ਧੰਨਵਾਦ ਕੀਤਾ।
